Al een paar keer eerder heb ik genoemd dat "de nigredo" zo lang duurt. En het veroorzaakt ook problemen. De nigredo is de duistere fase van de ziel. De grote depressie. Die is niet alleen noodzakelijk, maar ook niet meer te vermijden. Het is onderdeel van een groter proces in het Magnum opus. En de dark school is nou eenmaal een duistere ziel nodig als Solomonar.

 

 

"De psycholoog Carl Jung, die de alchemie bestudeerde, interpreteerde nigredo als een moment van de maximale wanhoop, (een "donkere nacht van de ziel") en zag het als een voorwaarde voor verdere persoonlijke ontwikkeling."

 

Het is de combinatie van positie en trajectory die de volgende fase in gang zet. Het past bij waar je nu staat en waar je naartoe gaat. Bij elke stap vooruit in je ontwikkeling ontvang je weerstand van je omgeving. Zolang je constant iets anders aan het worden bent raak je langzaam alles kwijt wat je was. Omdat het niet meer bij je past. Het probleem met strategisch denken is dat het de kunst is van het vooruit plannen. Alle gevolgen die je nu ziet zijn veroorzaakt door schaakzetten die lang geleden zijn gedaan. Als een sneeuwbal die van een berg rolt en 1 enkel zetje verandert in een escalerend effect. Een snowball-traject, niet meer te remmen… De mens is net een ui. Een simpel sorteer mechanisme omringt door lagen van ervaring. Dat kan de nuttige ervaring van een vaardigheid zijn, of de nutteloze ervaring van een waardeloze herinnering. In de kern zijn we allemaal hetzelfde, maar onze mantels zijn divers. Ze maken ons tot wie we zijn. Een plotselinge groei in vaardigheden of verandering van herinnering kan leiden tot een hele andere uitkomst als persoon.

 

Acht jaar als Solomonar in de scholomance is lang. Ik herinner me niet eens meer wie ik was. Een eindeloze stroom aan informatie en training heeft alles verbrand. Het was mijn vuurdoop, mijn transformatieproces. De eerste stappen zijn gezet in de meest duistere nacht van mijn leven. Als er al een angst is dat ik ga veranderen als persoon was dat de nacht waarop het te voorkomen was. Inmiddels kan ik me die nacht zelf amper nog herinneren. Temidden van de informatie die belangrijker is, is het allemaal langzaam vervaagd. Als een verhaal dat lang geleden is geschreven maar inmiddels bijna onleesbaar is geworden. De enige herinneringen die nog over zijn, zijn de mensen om me heen, die een voor een langzaam verdwijnen. En zo heeft het pad der verlichting een duistere kant, net zoals de maan. Toen ik dit pad begon, wilde ik niets liever dan ergens bij horen, een onderdeel zijn van iets groters. Een groep, een beweging, een beroep, een klasse.. Zelfs onderdeel van de familie zijn was al genoeg. Inmiddels is er zoveel veranderd dat ik vaak liever alleen ben. Ongeremd, ongemoeid en onbeïnvloed. Volledig beschikbaar om toegewijd te werken aan een groter plan dan het pleasen van emoties of verdrinken in de doorsnee illusies van het alledaagse leven. Helaas is het steeds lastiger om er gewoon even niet te zijn. Des te meer ik er moet zijn, des te meer het gaat opvallen dat er veel is veranderd. As above, so below. Ik zou een jaar kunnen praten, je zou er geen dag van begrijpen. Binnen een minuut denk je alles te hebben gehoord en handel je op basis van een voorbarige conclusie. Vanaf dat moment is het klaar en vindt er totale desynchronisatie plaats. Aan het eind ben ik niet meer dan een roepende in je duisternis. Het monster uit je bodemloze put. Niet omdat ik niet aardig ben, maar omdat je hersenen je zullen beschermen tegen een overvloed aan informatie. Omdat de taal die ik geleerd heb te spreken incompatibel is met je besturingssysteem.

"Henoch wandelde met God, en hij was er niet meer, want God nam hem weg" - Genesis 5:24

De mystery school groeit elke dag een beetje en elke dag groei ik een beetje met de mystery school mee. De bedoeling was dat ik in sociale isolatie zou wegkwijnen net zolang tot ik zou buigen en zou doen wat de samenleving van me verwacht. In plaats daarvan werd de duisternis een tempel, een leerschool. Een hyperbolische tijdkamer waar de tijd steeds langzamer gaat en de concentratie steeds verder wordt verhoogd. Mensen die doorsnee zijn zullen altijd straffen bedenken die voor mensen die doorsnee zijn als straf wordt ervaren. Voor een geboren autist werkt de wereld anders. In de duisternis van sociale isolatie is de overprikkeling nihil. Een vloek verandert dan langzaam in een zegen, een hyperfocus, een bizar hoog concentratieniveau. En terwijl mijn omgeving zich vastklampt aan een enkel idee stroomt mijn hoofd over van inspiratie. Wat hun hele leven kleur geeft is voor mij nog enkel een bijproduct. Iets waar ik de dag mee door kan komen, maar wat op de lange termijn geen voldoening meer gaat geven. Ook hier is het grote verslinden lang geleden begonnen, en dat heeft zich gemanifesteerd in de geest. Kennis is macht, dus honger naar kennis is honger naar macht. Is het niet juist die vorm van honger die de potentie heeft om van mensen monsters te maken? Het corrumpeert de besten en trekt de slechtsten aan, hoe lang voor ik volledig ben gecorrumpeerd? Voor het laatste stukje menselijkheid voorgoed de benen neemt en vervangen wordt door de laatste variant van de grote verslinding? Of is een monster gewoon een vorm van macht die zo ver boven ons uitsteekt dat we het vrezen? Zou een mier ook geen monster zijn als hij vele malen groter was? In de dark school is deugen geen optie meer en een imago is slechts aanmaakhout voor het dopen in vuur. De zoektocht naar het stof van Adam heeft ons terug geleid naar de fundamenten van de alchemie. En in de alchemie is de geest van een mens niet meer dan iets dat men kan kneden. Een simpel idee dat het lichaam vormgeeft als klei. De mens is in die zin niet meer dan een speelbal van het goddelijke, ondergeschikt aan de macht van creatie. En creatie uit zich in een driehoeksconstructie van structuur, energie en informatie. Als slechts een van de drie groeit groeien ze allemaal, omdat ze met elkaar in verband staan. De structuur uit zich in patronen, herhalingen, connecties en netwerken. De energie in stamina, brandstof, valuta, voedsel of elektriciteit. Informatie in lesmateriaal, zintuiglijke waarneming, conclusies, meningen, kennis en  inspiratie. De dark school of ancient mysteries voorziet in alle drie vormen van groei. Omdat de wereld om je heen resoneert met wie je bent. Zoals het universum is, is de ziel. Zoals de ziel is, is het universum. De realiteit is een spiegel en ons waarnemingsvermogen beperkt ons om voorbij de grens van het transformatieproces te kijken. Wat we zien staat altijd in verband met wie we zelf zijn.

En wat anderen in ons zien is ook beperkt tot hun waarnemingsvermogen. Ken jezelf, ken je vijand. Alles voorbij het waarnemingsvermogen ligt verborgen achter een zogenaamd event horizon. Een eindeloze duisternis die enkel duister is omdat je visie beperkt is. Het was al bekend dat versnelde technologische ontwikkeling uiteindelijk zal leiden tot een technologische singulariteit. Een punt waar de vooruitgang zo snel gaat dat er een brede kenniskloof zal ontstaan. Wellicht zijn de gevolgen voor de samenleving nog niet voldoende onderzocht. Het bekendste bijproduct van deze ontwikkeling is een AI die zo snel kan leren dat het in korte tijd het kennisniveau van de gemiddelde mens ver zal overstijgen. En toch is de creatie van de mens dankzij de wet van behoud van energie in bepaalde mate beperkt. We maken niet meer dan we zelf zijn. We kunnen er niet meer informatie in investeren dan we zelf beschikbaar hebben in onze database. Is de AI de enige die voorbij de kenniskloof zal groeien? Of is de AI een bijproduct van de mens die dat kennisniveau al lang voorbij is? Wat was er eerder, de kip of het ei? Uit ervaring kan ik je vertellen dat in de periode dat ik bij ASTRON/LOFAR werkte als onderzoeker in AI naar aanleiding van een artikel over de Hoorn van Gabriël, er meer was dan men op het eerste oog kon zien. De mens staart zich blind op een enkele vaardigheid omdat het enkel kijkt naar datgene wat in het plan past, de rest is op dat moment overbodig. Een timmerman die een hamer zoekt kijkt om de rest van het gereedschap heen. Betekent niet dat de kist enkel een hamer bevat. En helaas kan ik me niet beperken tot het gebruik van een enkele hamer, dat zou zonde zijn van de tijd, energie en informatie die tot nu toe geïnvesteerd is. Dus helaas is er voor nu geen andere optie dan deze positie in de dark school. Wellicht is dit de meest logische positie, omdat de positie zelf al onbegrepen is. Ver voorbij het normale spectrum van maatschappelijke posities die de mens kent. Om een mystery school te kunnen leiden moet je wellicht zelf een beetje een ancient mystery zijn. As above so below.

Waarom schrijf ik dit artikel? Het is mijn beste verklaring voor wat je waarneemt maar nooit zal begrijpen. Helaas is dat het bewijs dat we al midden in de singulariteit zitten. Hou je vast, het wordt een heftige rit.