De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen. De weg naar de hemel is niet wat het lijkt. En tussen de onderwereld en de bovenwereld is er alleen maar tweestrijd. De martelaar is behulpzaam, het slachtoffer hulpeloos en de dader weigert het probleem op te lossen. Verdient vooral aan de gevolgen van de problematiek. Hebzucht is een bodemloze put. Het pad van de Solomonari is geplaveid met hindernissen en leerzame ervaringen die een bijdrage moeten leveren aan het vormingsproces. Want om de wereld te veranderen is veel macht nodig, om onszelf te veranderen kan een enkele stap in een andere richting al voldoende zijn. Een lichte verandering van koers leidt op lange termijn tot een heel andere bestemming. Een beetje bijsturen en je komt uiteindelijk op een heel ander eiland terecht. En zodra je op een ander eiland terechtkomt, dwingt deze vernieuwende omgeving je tot het ontwikkelen van een hele nieuwe set met vaardigheden.

En soms word je gewoon uit je oude omgeving gezet. Gedwongen om ergens anders je bestaansrecht te vinden. Al in de oudheid waren rituelen bekend waarbij mensen uit de samenleving verbannen werden. Gedwongen om in het bos te leven, het gebied dat we nog niet veroverd hadden. Overgeleverd aan de genade van de natuur. Maar wat nou als er geen vrije natuur meer is? Waar begint dan het pad van the Skogarmaor? De outlaw die verbannen is en voorgoed zijn bestaan elders moet bouwen. Waar zal hij zijn kamp dan moeten opslaan? De samenleving bestaat inmiddels uit meerdere sociale lagen. Die wildernis bevindt zich in de onderste sociale laag, midden tussen alle andere lagen van deze samenleving. Je komt de mensen dagelijks tegen, toch zijn de werelden zorgvuldig gescheiden. En waar zij komen zal je nooit een voet zetten. Midden in deze ontembare wildernis is ooit de Dark School geboren en begon het pad van de Solomonar. Na een zondebok ritueel en de bijbehorende veertig dagen in de woestenij. Waren het wel veertig dagen? Misschien waren het wel veertig jaren.. Isolatie leidt uiteindelijk tot het verlies van tijdsbesef. Een verlies van tijdsbesef leidt tot volledige desynchronisatie. Om het vaste van het vluchtige te scheiden, of het vluchtige van het vaste. As above, so below. Het pad van de Major Arcana begint bij de dwaas, die langzaam zijn weg omhoog zoekt richting verlichting. Die beslissingen neemt op basis van impulsen en vooroordelen. Het eindigt bij de Magiër, die na jarenlang vallen en opstaan op de ladder naar de hemel voldoende les heeft getrokken uit fouten en met die kennis uit elke nadelige situatie zijn voordeel weet te halen. Die het verschil kent tussen de onderwereld en de bovenwereld en de volgende dwaas begeleidt op zijn weg omhoog. Een bekende op de reis van duizend mijl die elke voetstap inmiddels wel kan dromen.. Van onder tot boven. Maar de dwaas leeft op de rand van de afgrond. En de eerste stap is alles bepalend voor het vervolg van de reis. Mijn eerste stap leidde uiteindelijk tot een onverwachte positie. Net als veel andere jongeren verloor ik mezelf in entertainment, maar voor mij was strategie de hoogste vorm van vermaak. Niet alleen schaak, maar al gauw ontdekte ik de wereld van Real-Time Strategy Gaming. En wat zoekt een bedelaar nou anders dan gewoon een handjevol macht? Zelfs al is het niet meer dan een illusie. Mooie dromen maken een harde realiteit dragelijk en een positie met macht in een game kan veel machteloosheid in realiteit compenseren. As above, so below. In de gamewereld van de RTS klom ik langzaam op tot leider in diverse allianties, variërend van 10 tot 100 man. In de werkelijkheid zakte ik langzaam omlaag met steeds meer hulpverleners die samen mijn lot bepaalden van begin tot einde. Voor ieder stukje macht dat ik in een illusie vergaarde, raakte ik in de realiteit een beetje kwijt. 

Strategie is meer dan schaken. Strategie is meer dan oorlog. Strategie is meer dan macht over anderen. En een schaakzet kan veel meer dan een schaakzet zijn. Uiteindelijk is elke vorm ook een vorm van beperking die pas zijn ware kracht laat zien als het de beperking ontsnapt. Jaren geleden schreef ik al eens een stuk over de paradox van mogelijkheden en beperkingen. Nature vs nurture… En over de strategie van de timmerman, die zorgvuldig zijn gereedschap en materiaal selecteert en werkt volgens een perfect uitgedacht plan. Het juiste materiaal op de juiste plek, het juiste gereedschap voor de juiste klus. De strategie van de timmerman bracht me veel rust en kalmte. Want het gaf me de kans te veroveren door vaardigheden in mezelf te veroveren. Vincit qui se vincit. Maar behalve dat leerde het me ook om aan de beperking van het speelbord te ontsnappen en te schaken in het vormeloze, de duisternis. Zonder die vaardigheid was de Dark school of ancient mysteries nooit ontstaan.

 In de duisternis van de Dark school is zelfs het vormingsproces vormloos. Geen sturing, geen leiding, slechts de schaduwen op de muur die inspireren en aanzetten tot diepere gedachten. En dat is noodzakelijk, want alleen noodzaak zal leiden tot verandering. In de natuur zoekt alle energie de weg van de minste weerstand. Zolang er een optie is zal de makkelijke weg de voorkeur hebben. En de makkelijke weg leidt zelden tot de beste vaardigheden. Toch zijn die nodig om de duisternis van de Dark school ooit te verlaten. Om ooit succesvol uit de positie te komen waarin men begint. Mind over lack of matter. En een “lack of matter”, of gebrek aan materiaal, hadden we al vrij lang. Inmiddels niet meer. De Scholomance doet niet aan donaties en is opgebouwd vanuit overgebleven resten. De hoorn des overvloeds zal zorgen dat er altijd net voldoende is voor de eerstvolgende stap. De natuur heeft nooit haast, alles komt wanneer het nodig is. Maar juist die noodzaak kan escaleren in een omgeving met veel tekorten. Een klein beetje trek kan escaleren tot enorme honger als je maar lang genoeg wacht en weigert aan de vraag te voldoen. En een heleboel honger in een heleboel mensen kan escaleren tot een bodemloze put waarin alles en iedereen verslonden wordt. Ze werkt het ook onder in de samenleving waar de Dark school ooit begon. De hulpverleners prooien op de hulpelozen en de hulpelozen gaan over lijken voor een beetje. Vergeet ze, ze willen zo graag eten… En een maag die al dagen slecht gevoed wordt kan smeken om een beetje meer aandacht. In deze omgeving heeft een mens meer vijanden dan vrienden. Maar een strateeg met te veel vrienden is een strateeg met te weinig training. En een strateeg die niet met lege handen kan beginnen is een strateeg met een handicap.

 

Een druppel inkt lekt weg in een leeg vel papier.. De eerste stap op de reis van duizend bestanden. En als deze reis niet noodzakelijk was had ik de eerste stap waarschijnlijk nooit gezet. Want elk bestand bevat waardevolle informatie. Een stukje uitleg over het schaakbord of de schaakstukken. Een verklaring van de beschikbare plaatsen en formaties. Wie de spelregels niet kent is een speelbal van de heersende klasse. Wie kaatst kan de bal terug verwachten. Het is inmiddels tien jaar geleden dat de Major Arcana is begonnen en constant worden de kaarten geschud. Nog steeds sta ik met twee benen in het transmutatie proces. Nog steeds zijn we onderdeel van het grote worden en is het zijn voorgoed verleden tijd. Elke dag een nieuwe les, elke week een nieuwe uitdaging. Helaas zijn we op dit moment nog niet in staat om openbaar te treden met wat er op de achtergrond gaande is, maar de Dark school groeit en projecten zijn groter dan ooit. En ik ben dichter bij de kern van wie ik werkelijk ben. Dichter dan ik ooit eerder ben geweest.  Maar de eerste keer dat ik zag wie ik werkelijk was, sloeg ik de spiegel in duizend stukken.. Van de scherven bouwde ik een ander bestaan. Als je los laat wie je denkt dat je bent, kun je in potentie alles worden. En wie zichzelf compleet verwoest, kan weer helemaal opnieuw beginnen. Met een emmer vol blokjes die ooit onderdeel waren van iets groots. Iets wat al eerder gebouwd is, maar niet op de juiste manier. Niet efficiënt genoeg.. Ik was achteraf niet meer dan een strateeg met een handicap. Een handicap door hersenschade dankzij virale meningitis. Helaas is iemand nalatig geweest en heeft het dossier van de opname nooit de weg gevonden van het kinderziekenhuis in Assen naar mijn elektronische dossier. En daarom is het tot op de dag van vandaag een “ancient mystery”. De huidige diagnose luidt:”onbekende persoonlijkheidsstoornis”, vooral in verband met mijn sociaal ontwijkende gedrag. Gelukkig is een onbekende strateeg een strateeg die verrassend uit de hoek kan komen, geheel onvoorspelbaar en verkeerd beoordeeld. In elke vorm van zwakte zit ook een vorm van kracht verborgen. Ooit lag ik er nachten wakker van, tegenwoordig is het niet meer dan een detail. Want in een wereld die zieligheid en zwakte promoot is elke kracht die je in jezelf kan vinden al een overwinning op de wereld. Elke kracht die je in jezelf vindt, is een gevolg van een beetje meer zelfkennis.

De weg van de Solomonar is nooit helemaal af. En zo wel zal hij langzaam zijn kracht verliezen. Langzaam vergeten wie hij werkelijk is en verdwaald in een enkele aanname. Bevroren in het grote zijn en voorgoed verwijdert van het nog veel grotere worden. Meegesleurd in de drukte van de wereld, het lawaai van de samenleving en de verstoring van illusie. Vandaag ben ik door Jan Bennink getipt over Arthur Schopenhauers essay over lawaai en verstoring. Een beroemde Duitse filosoof en groot denker. Die beschrijft hoe lawaai als een vorm van geweld kan binnenkomen op iemand die graag diep denkt en daardoor afgeleid wordt. Het is juist die reden die ervoor zorgde dat ik de stilte van de duisternis heb omarmd en zag als mijn grootste zegen. Het is in die duisternis waar de dark school is geboren. Zelf dacht ik altijd dat mijn lage tolerantie voor lawaai en afleiding een gevolg is van hersenschade. Hulpverleners vertelden me altijd dat het te maken heeft met een vorm van autisme. Niemand vertelde me ooit dat dit normaal is voor mensen met een hoog intellect. Misschien is dat dan uiteindelijk mijn enige handicap geweest, geen idee hebben wie je werkelijk bent. En tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds zoekende. Daarom zijn de dingen zoals ze nu zijn.

Temet nosce.